Μία νέα κυκλοφορία των σαρκοβόρων εκδόσεων ήρθε να προστεθεί στη λίστα των βιβλίων που θα συζητηθούν φέτος! Μια ακόμα φωνή από το Μεξικό ήρθε για να ταράξει τα νερά της πατριαρχίας. Ο λόγος για το βιβλίο Ραγισμένοι.
Η ανθρωπολόγος Αλαΐδε Βεντούρα Μεδίνα προσεγγίζει το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και την ανθρωπινότητά μας, χρησιμοποιώντας ως όχημα τις λέξεις που ορίζουν την ύπαρξή μας.
Δίνει φωνή σ’ έναν απ’ τους κρίκους μιας ακόμα ασφυκτικής αλυσίδας, και σ’ εκείνον που σιωπά χαρίζει φωνή μέσω της εικόνας. Δυο αδέρφια μιλούν καθένα με τον δικό του τρόπο, το ένα καταγράφει με τον φακό του, το άλλο γίνεται φωνή και των δυο ανασύροντας αναμνήσεις γεμάτες σκοτάδι, και εκπροσωπώντας ταυτόχρονα τις σκέψεις αμέτρητων κακοποιημένων παιδιών.
Στο μεταξύ εγώ μοιραζόμουν με τον μπαμπά τη φασαρία. Ήχους κατσαρολικών. Φωνές κυριών. Λαϊκή μουσική. Το κουδούνισμα της μπίρας του καθώς τσούγκριζε με το αναψυκτικό μου. Και, πάνω απ’ όλα, τα χαχανητά του γοητευτικού απατεώνα. Γελια ευγενικής σκληρότητας, προδοτικής συνενοχής, βίαιης, παρορμητικής, επικίνδυνης, υποκριτικής αγάπης. Αλλά αγάπης, εντέλει
Η ακούσια συνέργεια στη βία είναι μια ακόμα μορφή βίας, ιδίως όταν επιλέγεται από φόβο.
Το να τοποθετείται ένα παιδί στη μέση και να καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο, φοβούμενο για το δικό του κεφάλι, εντός του οικογενειακού πλαισίου, είναι μια μορφή βίας που διαλύει μεθοδικά τον συναισθηματικό του κόσμο χωρίς επιστροφή.
Η Αλαΐδε χρησιμοποιεί σχήματα που στη βάση τους έχουν τον άνθρωπο στα πρώτα του τρυφερά βήματα.
Τα παιδιά-θύματα
Τα παιδιά-θεατές
Τα παιδιά-συνεργοί
Τα παιδιά-θύτες
Τα παιδιά-ενήλικες που διαιωνίζουν τον κύκλο βίας που γνώρισαν από τη μέρα μηδέν.
Παρουσιάζει με ευστοχία τις επώδυνες επιλογές που καλούνται να κάνουν -ενστικτωδώς- στοχεύοντας στην προσωπική τους επιβίωση, τη στιγμή που το καράβι βουλιάζει.
Σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον, τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με την κόλαση παρατηρώντας τους γονείς τους να φλέγονται, ενώ παράλληλα γίνονται μάρτυρες μιας πυρκαγιάς που καίει τα ίδια και τα υπόλοιπα μέλη.
Την ίδια στιγμή υποχρεώνονται να ζυγίσουν επιλογές. Διαλέγουν στρατόπεδο, είτε με την πλευρά του θύματος είτε με του θύτη, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα καταστροφικό.
Απόδειξη τρανή, πως στην πραγματικότητα δε μιλάμε για επιλογή πραγματική.
Η ανθρωπολόγος καταδεικνύει τον κύκλο της βίας και την ισχύ του, παρουσιάζοντας με απλότητα τον τρόπο με τον οποίο καταλήγει ως η μία και μοναδική σανίδα «σωτηρίας», τη στιγμή που το σπίτι ενός παιδιού έχει πλέον καεί συθέμελα.
Οικογένεια: πατρίδα, σπίτι, φωλιά, προστασία | θα έπρεπε να είναι.
Ενδοοικογενειακή βία: φωτιά που καίει από μέσα προς τα έξω, τα πάντα.
Αγαπώ αυτή τη γραφή, είναι η μόνη που μπορεί να εισχωρήσει στην ανθρώπινη άβυσσο με χειρουργική ακρίβεια,
είναι η ζώνη ασφαλείας μου στον λογοτεχνικό και όχι μόνο κόσμο.
Γλώσσα σαρκοβόρα: λιτή, απέριττη, κοφτερή σαν λεπίδα.
Εμείς οι ραγισμένοι, αναγνωρίζουμε εύκολα ο ένας τον άλλο, έλκουμε και απωθούμε εξίσου ο ένας τον άλλον. Απαρτίζουμε μια θλιβερή και ηττημένη συντεχνία. Είμαστε το χωριό που χτίστηκε δίπλα στο ηφαίστειο, η πόλη που υψώθηκε σε σαθρό έδαφος. Κάθε μέρα είναι η μέρα του μεγάλου σεισμού. Το χωριό μας θα καταρρεύσει. Ανά πάσα στιγμή θα αφανιστεί από προσώπου Γης
Από τις πιο αιχμηρές και σαρκοβόρες προτάσεις του ’24!
Έλλη Μουτσοπούλου