A Quiet Place: Day One | Κριτική Ταινίας

A Quiet Place: Day One
Το 2018, o John Krasinski, παρέδωσε μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της χρονιάς και ίσως και της τότε δεκαετίας. Ακολούθησε το sequel το καλοκαίρι της παγκόσμιας πανδημίας και σήμερα από τη θέση του παραγωγού, μας παραδίδει ένα prequel του κόσμου που ο ίδιος δημιούργησε πριν έξι χρόνια. Ο λόγος για το ‘A Quiet Place: Day One’ (⭐⭐⭐).
Η Samira (Lupita Nyong’o), είναι μια καρκινοπαθής που διαμένει σε μονάδα φροντίδας. Σε μια μονοήμερη εκδρομή στο κέντρο της Νέα Υόρκης, η Sam παγιδεύεται μαζί με τους υπόλοιπους σε ένα θέατρο έπειτα από την εισβολή εξωγήινων πλασμάτων στο πλανήτη.
Το σκηνικό είναι γνωστό όπως και το μέσο που κάνει το σκηνικό να τρομάζει. Αυτά τα πλάσματα από το διάστημα, όπως έχουμε δει και στις δυο προηγούμενες ταινίες, εντοπίζουν το θήραμα τους με την οξεία ακοή τους. Αυτό το τέχνασμα ήταν ο λόγος που έκανε την πρώτη ταινία να είναι τόσο λειτουργική με το συναίσθημα τρόμου και έκπληξης που προκαλεί στο θεατή. Αν στο sequel, η περιέργεια του κοινού ήταν να ακολουθήσει τους γνώριμους πρωταγωνιστές μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, εδώ πηγαίνουμε στην αρχή, στην πρώτη μέρα αλλά και σε άλλο τελείως χώρο.
Ο Michael Sarnoski, ο σκηνοθέτης της ταινίας, αναλαμβάνει να παραδώσει μια ταινία που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού στο αμείωτο και θα προσθέσει ακόμα μια καλή ταινία στο franchise. Μπορεί ο ίδιος να έχει μόλις μια μεγάλη μήκους ταινία στο ενεργητικό του αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει γερά τα ηνία της ταινίας, που του τα παρέδωσε ο Krasinski, και να μην στραβοπατήσει εμφανώς πουθενά. Το κοινό πλέον μπορεί να γνωρίζει τα πάντα και να λείπει το μυστήριο, άρα να προσπαθεί να βρει την αιτία γιατί γίνονται όλα αυτά ή την λογική πίσω από κάτι που στις προηγούμενες ταινίες παρέβλεπε αλλά η ταινία καταφέρνει και στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Η Lupita Nyong’o, που μπήκε στην ζωή μας ως ανεμοστρόβιλος της υποκριτικής πριν δέκα χρόνια με την ταινία ’12 Χρόνια Σκλάβος και την νίκη της στα Oscar, κατέχει όλα εκείνα την ζεστασιά και οικειότητα στα εκφραστικά της μέσα που κάνει τον θεατή να ενδιαφερθεί για την ιστορία του ρόλους της, από το πρώτο λεπτό. Δίπλα της, o Joseph Quinn (ο ηθοποιός από το Stranger Things) καταφέρνει και την βοηθάει στις συναισθηματικές σκηνές και δημιουργεί έναν ρόλο που μπορεί εδώ να είναι ξεκάθαρα υποστηρικτικός αλλά βάζει τα θεμέλια για κάτι μεγαλύτερο αν η επόμενη ταινία ακολουθήσει την δική του διαδρομή.
Όλα είναι γνωστά αλλά η τρίτη προσθήκη στο franchise καταφέρνει και δεν κακοποιεί το μύθο της ταινίας και προσθέτει μια ακόμα καλή ιστορία στο συγκεκριμένο σύμπαν. Βέβαια, ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Frodo, ο γάτος της Sam. Όταν δείτε την ταινία, δε θα μπορέσετε παρά να συμφωνήσετε με αυτό.
Χρήστος Βασιλακόπουλος