Στην Ιταλία χαρακτηρίστηκε ως φαινόμενο αφού έκοψε πάνω από πέντε εκατομμύρια εισιτήρια. Η Paola Cortellesi που κρατά τον πρώτο γυναικείο ρόλο είναι συγχρόνως η σκηνοθέτης (για πρώτη φορά) και συν-σεναριογράφος της ταινίας. Η ταινία έχει τον τίτλο C’e Ancora Domani ή στα ελληνικά Υπάρχει Πάντα το Αύριο (⭐⭐⭐⭐).
Βρισκόμαστε την Ιταλία του 1946, έπειτα από τον πόλεμο που κάθε χώρα προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της και η συλλογική και προσωπική ανέχεια ήταν ευδιάκριτη. Ο φασισμός έχει ηττηθεί και όλοι προσπαθούν να συνέλθουν. Οι μαυραγορίτες υποχωρούν και προσπαθούν να αναδείξουν μια άλλη αλήθεια σε ένα κοινωνικό τοπίο που αλλάζει, φέρνοντας νέες αξίες και ελευθερίες. Ο φακός εστιάζει σε μια οικογένεια που ζει σε ένα ημιυπόγειο. Η γυναίκα, ο άντρας, τα τρία τους παιδιά και ο πατέρας του συζύγου. Το πρώτο πλάνο δείχνει το ζευγάρι να ξυπνάει και με το καλημέρα, η γυναίκα (η ηρωίδα) δέχεται ένα χαστούκι. Χωρίς λόγο, γιατί έτσι είναι τα πράγματα, γιατί έτσι έχουν μάθει. Εκείνη δουλεύει όλη μέρα, είναι σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά και καταλήγει να φταίει για ότι συμβαίνει. Απολογείται στον άντρα της, στα παιδιά της, στον πεθερό της και στην γειτονιά. Μικρές ανάσες ζωής παίρνει μέσα από μια γνωριμία με έναν Αμερικανό στρατιώτη αλλά και με τον επικείμενο γάμο της κόρης της.
Η σκηνοθέτης δεν θέλει να μαρτυρήσουμε κάτι παραπάνω για την θεματική της ταινίας της αλλά και για τελευταία λεπτά της. Αυτό που είναι ξεκάθαρο με την ταινία είναι η προσέγγιση της Cortellesi στην κληρονομία που άφησαν όσοι προηγήθηκαν στις επόμενες γενιές σε αυτό που και εμείς αποκαλούμε πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Μέσα από την ταινία της σκαλίζει με τρόπο σκληρό αλλά και ανάλαφρο μαζί όλα εκείνα τα συστατικά της κοινωνίας που θέλουν την γυναίκα, ακόμα και σήμερα, σε μια συγκεκριμένη θέση αλλά μαζί όλα εκείνα που εγκλωβίζουν όλους σε ένα καλούπι συμπεριφοράς που ανέχεται δημόσια κακοποιητικές συμπεριφορές έναντι του τι θα πει η γειτονιά και έτσι μου έμαθαν. Στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, η διάσημη ηθοποιός, μπερδεύει την ασπρόμαυρη εικόνα με ποπ σημερινές αναφορές (κυρίως μουσικές) και πετυχαίνει να είναι μια δυνατή αποτύπωση μιας κοινωνίας που πρέπει να αποτινάξουμε από όποια χώρα και αν καταγόμαστε.
Βαθιές, ανθρώπινες πληγές που η ταινία θέλει να επουλώσει και που μας δείχνει το πως με το κλείσιμο του ματιού στο τέλος. Μια ταινία για την ενδοοικογενειακή βία (που παρουσιάζεται με ίσως τον πιο ευφάνταστο τρόπο), την παραίτηση από τα όνειρα και συγχρόνως την ψυχική δύναμη που κρύβει το ονειρεύεσαι ξανά, όχι για εσένα αλλά για τον άλλον.
Χρήστος Βασιλακόπουλος