Γεννήθηκε το 1931 και πέθανε το 2001. Μέσα σε εβδομήντα χρόνια ζωής, έγινε η φωνή μιας ολόκληρης χώρας, το είδωλο μιας εποχής και ο καθρέφτης μιας γενιάς που ξεριζώθηκε, πολέμησε και έζησε μέσα από κακουχίες όσο καλύτερα μπορούσε. Η ταινία ΥΠΑΡΧΩ (⭐⭐⭐) έρχεται στις κινηματογραφικές αίθουσες για να υπενθυμίσει στους παλιούς και να γνωρίσει στους νέους, ποιος ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Η ταινία ΥΠΑΡΧΩ σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, αφηγείται τη ζωή του Καζαντζίδη από την αρχή ως και τα μέσα της δεκαετίας του ’70. Η προσφυγιά σε μικρή ηλικία, η ενηλικίωση του την δεκαετία του ΄40, η καριέρα του στο τραγούδι και τη νύχτα των δεκαετιών του ’50 και ’60, οι έρωτες του, η διαμάχη του με τις δισκογραφικές, η αποχώρηση από τις ζωντανές εμφανίσεις και η απομόνωση του στο ησυχαστήριο του στο Άγιο Κωνσταντίνο.
Το σενάριο από την Κατερίνα Μπέη για το ΥΠΑΡΧΩ, δεν έχει κάποια καινοτομία ή δεν προσπαθεί να προκαλέσει με κάποιον τρόπο. Είναι ένα δείγμα δουλειάς που παρουσιάζει τη ζωή ενός ειδώλου, με τέτοιον τρόπο που αφήνει τους πάντες ικανοποιημένους. Κάποιες στιγμές φανερώνει τις άκρες από τα αγκάθια της προσωπικότητας του Καζαντζίδη αλλά δεν τα αναλύει παραπάνω. Δεν αποτελεί ένα αδιάκοπο λιβάνισμα, μια ”ερωτική” επιστολή ενός σκληροπυρηνικού θαυμαστή αλλά λειαίνει τις όποιες γωνίες και παρουσιάζει μια crowd pleasing εμπειρία για όλους. Ανάλογο αυτής της πρόθεσης είναι ότι η ταινία σταματά στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και δεν προχωράει παραπέρα, τότε που ο Καζαντζίδης τοποθετείτο με πιο προβληματικές απόψεις σε αντίθεση με το πως θέλουν όλοι να τον θυμούνται.
Φυσικά, το μεγάλο ερώτημα είναι ο Χρήστος Μάστορας. Από την είδηση της επιλογής του, πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν χωρίς καν ο ίδιος να έχει μπει στο πλατό για το πρώτο γύρισμα. Αυτό όμως που εύκολα μπερδεύει τους περισσότερους, ηθελημένα ή μη, είναι ότι σε μια βιογραφία το ζητούμενο δεν είναι η μίμηση αλλά ο ηθοποιός που καλείται να ενσαρκώσει έναν χαρακτήρα να το κάνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο Μάστορας το καταφέρνει αυτό και μάλιστα πολύ καλύτερα από επαγγελματίες χρόνων του χώρου. Υπάρχουν αδυναμίες αλλά όσο η πλοκή εξελίσσεται το κοινό συνηθίζει την ματιά του Μάστορα πάνω στο Στέλιο και όλα έρχονται σε μια σχετική αρμονία. Λέμε σχετική γιατί διάφορες αρρυθμίες υπάρχουν. Όπως ότι το ανασήκωμα του φρυδιού δεν σημαίνει αυτόματα έκφραση συναισθηματικής βαρύτητας στο ψυχισμό του ήρωα. Εννοείται ερμηνευτικά είναι υπέροχος και αξιοπρεπής, απέναντι στο φωνητικό ογκόλιθο που έπρεπε να πλησιάσει και όχι να μιμηθεί.
Η Κλέλια Ρένεση ως Καίτη Γκρέι και η Ασημένια Βουλιώτη ως Μαρινέλλα, μπορούν και μεταφέρουν την αίσθηση των δυο ζωντανών θρύλων στη μεγάλη οθόνη με λεπτομέρεια και σεβασμό. Αν και ο χρόνος τους στην ταινία δεν αφήνει πολλά περιθώρια για περαιτέρω ανάπτυξη, καταφέρνουν και κλέβουν τις εντυπώσεις η καθεμία για διαφορετικό λόγο.
Η σκηνοθεσία του Τσεμπερόπουλου έχει αυτό το απαλό χάδι που αφήνει την ιστορία να εξελίσσεται με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Αυτό που δεν είναι ενδεικτικό της σκηνοθεσίας του είναι κάποιες λίγες στιγμές αμηχανίας όπως το κάδρο στο μπαλκόνι όπου η χρήση του CGI με αυτό τον τρόπο δεν τιμά κανέναν.
Το ΥΠΑΡΧΩ τιμάει την παρακαταθήκη που άφησε ο Καζαντζίδης στην ελληνική μουσική και υπενθυμίζει για ποιο λόγο θεωρείται ο ακρογωνιαίος λίθος των Ελλήνων ερμηνευτών και μια από τις κολώνες της ελληνικής δισκογραφίας. Δεν θα μπορούσε με λίγα λόγια αυτή η ζωή παρά να είναι η εμπορική ταινία της χρονιάς, πριν καλά καλά βγει στις αίθουσες. Ο λαϊκός ήρωας μιας Ελλάδας που έχει προ πολλού χαθεί στα λήθη της ιστορίας, έγινε το ιερό τοτέμ όλων όσοι ακολούθησαν και που ακόμα αναζητούν να τον αγγίξουν έστω και στο ελάχιστο, θα υπάρξει για μια ακόμα φορά. Αυτή τη φορά στη μεγάλη οθόνη, χαρίζοντας χαμογέλα σε αυτούς που μεγάλωσαν μαζί του, δάκρυα σε αυτούς που πόνεσαν με τα τραγούδια του και μια δόση ερμηνευτικού μεγαλείου σε όλους τους άλλους.
Βασιλακόπουλος Χρήστος