Τον Στέλιο Δημόπουλο τον γνώρισα μέσα από τους ρόλους τους και έτυχε μετά και συνδιαλεγόμαστε πού και πού μέσω social media. Πέρα από καλός ηθοποιός, είναι και ένας νέος πρώτης τάξεως! Δεν αφήνει τα -σάπια- κοινωνικά τεκταινόμενα ασχολίαστα και ο λόγος του είναι πάντα καυστικός και too the point, που λένε και στο χωριό μου. Οπότε είπα να του κάνω μερικές ερωτησούλες, να βγάλουμε το θέμα του μήνα.
Στην φετινή θεατρική περίοδο παίζεις σε δύο παραστάσεις και σε μια ταινία. Παρακολουθώντας σε στα social, αντιλαμβάνομαι ότι και στις δύο παραστάσεις οι ρόλοι που παίζεις είναι πολύ έξω από τον Στέλιο. Ιδεολογικά, κυρίως. Πόσο σε εκνευρίζουν αυτοί οι ρόλοι;
Κοίτα αν λάβουμε υπόψη ότι ο Μίμης στον Κωλόκαιρο είναι ομοφοβικός, μικρονοικός και συντηρητικός μέχρι το μεδούλι και οι άλλοι 8 χαρακτήρες που ενσαρκώνω στο Γάμο μέσω των καταθέσεών τους κατασπαράζουν την ψυχή ενός νεαρού κοριτσιού, το ρήμα εκνευρίζω δεν είναι αρκετό για να περιγράψει το αίσθημα μου για οποιονδήποτε προξενεί πόνο, εγκληματεί και κατακρεουργεί ανθρώπινες ψυχές. Σιχαίνομαι, εκνευρίζομαι, τρελαίνομαι, διαολίζομαι και μάχομαι με όλο μου το είναι τέτοιες συμπεριφορές ως άνθρωπος και ως πολίτης.
Ως ηθοποιός όμως έχω άλλη δουλειά. Ως ηθοποιός πρέπει να μπορέσω να κατανοήσω σε βάθος τι αποτελεί τη γενουσιουργό αιτία της γέννησης του κακού. Πρέπει να μπορέσω να κατανοήσω και να καταλάβω πως λειτουργεί και πως σκέφτεται το κακό. Είναι μια δυσνόητη εγκεφαλική διαδικασία αντίστοιχη με επίλυση μαθηματικής εξίσωσης. Να καταλάβεις δηλαδή τι στο διάολο έχουν στο κεφάλι τους ορισμένοι και μετατρέπονται από άνθρωποι σε τέρατα. Χωρίς ποτέ να συγχωρείς. Να κατανοείς ναι, να συγχωρείς όχι.
Δύο παραστάσεις σε μια μέρα. Και όχι απλές παραστάσεις. Ρόλοι που θέλουν όλο σου το είναι ως ηθοποιός. Πες μας το μυστικό σου. Ένα γάμος κι ένας κωλόκαιρος.
Διπλή παράσταση την Κυριακή. Γάμος το απόγευμα και Κωλόκαιρος το βράδυ. Εννέα ρόλοι συνολικά μέσα σε έξι ώρες. Είναι σοβαρό γαμήσι. Το μυστικό μου είναι ότι έχω γαλουχηθεί με εκείνες τις θρυλικές ιερές ροκ μπάντες που πέθαιναν επί σκηνής. Εκείνες τις μπάντες που παίζανε δίχως αύριο. Που ξόρκιζαν τους δαίμονες τους επί σκηνής. Το μυστικό μου λοιπόν είναι ότι παίζω με σπασμένα φρένα. Αν δεν πεθάνω έχει καλώς. Αν πάλι πεθάνω και αυτό θα ήταν συγκλονιστικά όμορφο γιατί αν ένας ηθοποιός πεθάνει επί σκηνής η σκηνή τον αγκαλιάζει και τον καθαγιάζει.
Πόσα στοιχεία έχουμε σαν κοινωνία από τα δύο αυτά έργα;
Πόρτα σε ΓΑΜΗΜΕΝΟ εργοστάσιο στο Κερατσίνι πλακώνει 8 χρόνο παιδί. Το παιδί ουρλιάζει και κλαίει και δε βρίσκεται ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ να βοηθήσει. Ένα ολόκληρο γαμημένο εργοστάσιο περνάει μπροστά από το παιδί και ΚΑΝΕΙΣ δεν κάνει τίποτα. Βάλε τώρα μαζί με αυτά ότι ο Λιγνάδης βίαζε ανήλικα και ρωτάγανε τι δουλειά είχαν μαζί του. Ότι ξενερώσαμε που μας βγήκε βιαστής ο Φιλιππίδης γιατί έπαιζε στο 50/50 οπότε μήπως τα θύματα το φαντάστηκαν;
Την Τοπαλούδη τη δολοφονήσανε σαν το σκυλί και αντί να έχουμε πρόβλημα με το ότι ένα κορίτσι πέθανε έχουμε πρόβλημα με την εισαγγελέα της που ζητά «να αποδοθεί δικαιοσύνη και ας καταστραφεί ο κόσμος». Ο Ζακ δολοφονήθηκε αλλά δε μετράει γιατί δεν ήταν στρέιτ και ο Αχιλλέας Μπέος το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΡΕΝΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΡΕΙΤ ΠΟΥ θα μας γαμήσει ΟΛΟΥΣ τελικά στο τέλος. Ζούμε στη χώρα του ήλιου, της θάλασσας και του Έλληνα ομοφοβικού, συντηρητικού, κρυφοφασιστικού, αμόρφωτου λεβεντομαλάκα.
Για να ελαφρύνουμε τη συζήτηση, θα μοιραστείς κανένα ευτράπελο από τα «παρασκήνια», από όλη σου την πορεία;
Έχω πολλά. Πολλά και αστεία. Αλλά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να κάνω κάτι τέτοιο. Έχω κουραστεί με ανθρώπους που δε μπορούν να προβληματιστούν και ψάχνουν λίγο εύκολο λήθαργο με λάχανα και χάχανα. Έβγαλε φέτος ο Σκορστέζε ταινιάρα ΕΠΟΣ με ερμηνειάρες και θέμα που τσακίζει κόκκαλα και ο Έλληνας μπουχέσας δε μπόρεσε να διαθέσει 3,5 ώρες. Υποθέτω ότι αυτό είναι λογικό γιατί ήταν απασχολημένος με το να δει survivor, κώλους, γάτες που κλάνουν, σιντριβάνια σοκολάτες και την Έμιλι στο Παρίσι που ψάχνει τον έρωτα τρώγοντας παγωτό και προβληματίζεται για το ποιον από τους δυο γκόμενους να διαλέξει τον ξανθό η το μελαχρινό; Έχω βαρεθεί την άρνηση στον προβληματισμό την ουσία και το βάθος. Άμα δε θες να προβληματιστείς τηγάνισε ασβέστη ή πάνε παίξε ΤΟΜΠΟΛΑ.
Και μια κλισέ ερώτηση. Ρόλος για τον οποίο θα σκότωνες για να παίξεις.
Τον Μάκμπεθ.
Και ρόλος για τον οποίο θα σκότωνες για να μην παίξεις.
Τον Μακμπεθ φούρναρη.
Τι κάνει ο Στέλιος όταν δεν είναι επί σκηνής;
Διαβάζει, βλέπει ταινίες, ακούει μουσική, τρώει κάνα μπέργκερ, πάει κάθε Τετάρτη βράδυ στον Τσιν Τσιν με τον κολλητό του τον Έκτορα, παίζει Alan Wake 2, βλέπει και πάλι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να χάνει, προσπαθεί να μην αγχώνεται για του χρόνου και ψάχνει διαρκώς το mojo του.
Και τέλος, έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις παραστάσεις σου, την τελευταία 4ετία, κερδίζω κάρτα μέλους στο fan-club;
Δε νομίζω ότι είχες δει το The Show… Οπότε…
Ευχαριστώ τον Στέλιο Δημόπουλο για τις υπέροχες απαντήσεις του και λυπάμαι που δεν ξέρω τόσο καλά photoshop και δεν μπορώ να φτιάξω μια φωτογραφία του να παίζει τον Μακμπέθ φούρναρη… μια και δεν μου έδωσε την κάρτα μέλους στο fan-club του. Πάντως αν δεν έχετε δει τις παραστάσεις που παίζει, να πάτε, παίζει καλά!
Συλβάνα Παπαϊωάννου
Φωτογραφία: @Christos Vasilopoulos