Γάζα ώρα μηδέν. Ο χρόνος σταμάτησε 75 χρόνια πριν. Μια στενή παράκτια λωρίδα της Μεσογείου, με μήκος 25 μίλια και πλάτος 7, ενώνει και χωρίζει Παλαιστίνη και Ισραήλ. Mε μοναδικά θύματα αθώους πολίτες. Το ντοκιμαντέρ GAZA, των Garry Keane και Andrew McConnell, κυκλοφορεί από τις 7/12 στους κινηματογράφους. H 92’ ταινία έρχεται να παρουσιάσει τις ζωές των Παλαιστινίων όπως έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Πώς είναι να ζεις σε ένα σημείο που έχει κολλήσει ο χρόνος; Πόσες σωρούς αντέχει ένας λαός να σηκώσει. Ποσά νεκρά παιδιά;
Η Κάρμαν και ο Αχμέτ, εκπροσωπώντας δύο διαφορετικές κοινωνικές ομάδες της Γάζας, περιγράφουν στιγμές των εφήβων σε μια πόλη γεμάτη από ερείπια. Παράλληλα με τους δύο αυτούς κεντρικούς ήρωες, γνωρίζουμε έναν επιχειρηματία εστίασης. ;Eναν ταξιτζή, έναν σκηνοθέτη, έναν γιατρό και δύο διοργανώτριες εκδηλώσεων. Μέσα από τα μάτια αυτών των καθημερινών, απλών ανθρώπων παρατηρούμε μια διαφορετική Γάζα. Αυτό το κομμάτι γης δεν αποτελεί μονάχα εμπόλεμη ζώνη. Είναι ένας τόπος γεμάτος χαμόγελα, χρώματα, τέχνες και ζωή, γεμάτος όνειρα και δημιουργικά μυαλά.
Αν θέλουμε να γνωρίσουμε αυτόν τον λαό πραγματικά, οφείλουμε να κοιτάξουμε βαθιά και όχι επιφανειακά, όπως συνηθίσαμε να κάνουμε τόσα χρόνια.
Στις οθόνες μας βλέπουμε ανθρώπους που κινούνται ταυτόχρονα σε δύο ταχύτητες. Ανθρώπους της διπλανής πόρτας, γεμάτους τραύματα. Παιδιά και μεγάλοι επιβιώνουν σε κλοιό παρακολούθησης, με τις συνεχείς συλλήψεις να δημιουργούν ένα μόνιμο αίσθημα φόβου και ανασφάλειας.
Πολεμιστές και ηττημένοι.
Ένας λαός που παλεύει με τη φτώχεια, την αναζήτηση ιατρικών σκευασμάτων. Την έλλειψη ρεύματος και ειδών πρώτης ανάγκης, κρατώντας ψηλά το κεφάλι. αός περήφανος αλλά και βαθιά θρησκευόμενος, δυστυχώς. Ένας λαός που έχασε το μέτρημα των πολεμικών συγκρούσεων. Τον αριθμό των θυμάτων, αλλά συνεχίζει να μετρά κύματα και όνειρα, ελπίζοντας πάντα στο δικαίωμα για ζωή. Η Μουσική και οι επιδείξεις μόδας, το ψάρεμα και τα τραγούδια, τα γέλια και τα παιχνίδια βρίσκονται στον αντίποδα των αιματηρών συρράξεων.
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, ωστόσο οφείλω να αναφέρω δύο αστοχίες, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου κριτήρια. Η καταγραφή των γεγονότων στο ντοκιμαντέρ ξεκινάει από το 2005, ενώ θα ήταν χρησιμότερο να υπήρχαν επιπλέον πληροφορίες με χρονική αφετηρία το μακρινό 1948. Επιπλέον, η αναφορά στον τρόπο με τον οποίο κατέλαβε την εξουσία η Χαμάς, «με ελεύθερες εκλογές», διαστρεβλώνει τα πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 2007.
Παρόλα αυτά, η ευκαιρία να ακούμε φωνές Παλαιστινίων, από την καρδιά ενός τόπου που τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχει πάψει να μετρά θύματα, είναι υψίστης σημασίας. Όσο το σύνθημα ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ θα αποτελεί ευχή και όχι πραγματικότητα, τόσο τα βλέμματά μας θα είναι στραμμένα στους ανθρώπους της.
Καθώς κυλούσαν τα λεπτά, μία σκέψη κυρίευε το μυαλό μου. Άραγε ζουν ακόμη αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι; Ο χθεσινός απολογισμός είναι φανερώνει ένα ζοφερό παρόν και ένα δυσοίωνο μέλλον. Δεν υπάρχουν λόγια. Εύχομαι να ακουστεί η αλήθεια τους.
Μουτσοπούλου Έλλη Μαρία
https://www.facebook.com/GAZAdocumentary/
Δείτε το στο: https://www.newstarartcinema.gr/