Φελίτσε και Λίλυ, Λίλυ και Φελίτσε
Μια εκ βαθέων ερωτική ιστορία, μια ιστορία αγάπης, η οποία στέκεται μπροστά σου ολόκληρη, απενοχοποιημένη, έτοιμη να σου ξυπνήσει μνήμες ή ακόμα και ενοχές.
Η Φελίτσε αρνήθηκε να χαλιναγωγηθεί. Αντιστάθηκε και απόλαυσε κάθε στιγμή της, χωρίς φόβο ∙ χωρίς φόβο σε ένα Βερολίνο που φλεγόταν από το μισός απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό μα και ευτυχισμένο. Mια Εβραία που αρνήθηκε να φορέσει το άστρο του Δαυίδ, που κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μην παραδοθεί στους Ναζί και τη ζωή που επικροτούσαν, μια ζωή γεμάτη από υποταγή, επίπλαστους έρωτες, απωθημένα, μίσος, θυμό και βία προς κάθετι που επέλεγε να ζήσει.
Η μόνη της υποχώρηση ;
Η Λίλυ… Μόνο τότε η Φελίτσε έπαψε να αντιστέκεται, μόνο τότε παραδόθηκε σε έναν έρωτα σαρωτικό, πρωτόγνωρο όχι μόνο για την ίδια, αλλά και για τη Λίλυ, κυρίως για τη Λίλυ. Η Φελίτσε άλλωστε φαίνεται να ήξερε πως είναι να ζει μακριά από κατασκευασμένες πραγματικότητες. Όχι όμως και η Λίλυ.
Εκείνη ήταν μια όμορφη Γερμανίδα, σύζυγος αξιωματικού των Ναζί, μητέρα παρασημοφορημένη από τον Φύρερ για τους τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες που χάρισε στην πατρίδα της και… ερωμένη. Με όσους όμως και αν πλάγιασε, όσα δώρα και αν είχε λάβει ή όσα «προνόμια» και αν είχε αποσπάσει, δεν είχε γευτεί την αγάπη, αυτή την αγάπη που είναι άνευ όρων και ορίων.
Σε ένα Βερολίνο όπου οι βόμβες έπεφταν έξω και τα κορμιά ζεσταίνονταν από τη ρούμπα στα γερμανικά σαλόνια, οι δύο αυτές γυναίκες κατάφεραν να αγγίξουν κάτι από την αιωνιότητα του έρωτα. Παραμέρισαν κάθε απαγόρευση, κάθε αμφιβολία και κίνδυνο. Μόνο αίτημα της Λίλυ ; Να μην την πληγώσει η Φελίτσε, να μην την αφήσει, να πάψει να αποτελεί μόνο ένα σεξουαλικό αντικείμενο.
Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασσαβίδου, οι ερμηνείες,τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμιου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του.
Έτσι, έως και την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου στο θέατρο Vault η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Ελένη Τυρέα και Δήμητρα Σύρου, ανάμεσα σε ερωτικές επιστολές και δραματικά γεγονότα μας υπενθυμίζουν ότι οφείλουμε να αντιστεκόμαστε απέναντι σε κάθε είδους φασισμό, σε ό,τι έχει τη δύναμη να αποχρωματίσει την αγάπη, την ελευθερία, τον έρωτα, την επιλογή, τη ζωή.
Μαίρη Μαθιουδάκη