Για μόλις τρεις παραστάσεις, η παράσταση «εκτός σύμβασης», επιστρέφει την φετινή σεζόν στο θέατρο Μπέλλος. Ενώ την προηγούμενη σεζόν αναμετρήθηκε με το κοινό της Θεσσαλονίκης και πάλι για ελάχιστες παραστάσης, με το αθηναϊκό κοινό.
Πρόκειται για ένα έργο-σύνθεση διηγημάτων της Τεμπερίδου από τις συλλογές «Η ωδή που δεν έγραψα και άλλες ιστορίες», «διαδοχικές ασυνέχειες», «Τα Ιογενή». Επιλεγμένα κείμενα, έχουν δημιουργήσει μια ροή ιστοριών, μπλέκοντας πρόσωπα οικεία και ανοίκεια, ρεαλισμό και σουρεαλισμό. Με μια ανάγκη να μιλήσουν για τα ανθρώπινα, τις καθολικές σκέψεις που σφηνώνουν ή περνάνε σαν αέρας απ΄το μυαλό μας, αλλά και όλα τα μικρά ή μεγάλα γεγονότα που διέπουν την ζωή.
Οι ιστορίες τρίβονται και αναλώνονται πάνω στους άδοξους έρωτες και στο μεγαλείο τους, το πένθος, τον φόβο. Μας μαθαίνουν μεταξύ άλλων, τι να κάνουμε σε περίπτωση που ένα αβγό μας γίνει κοτοπουλάκι. Τις μεγάλες ευθύνες που έχει ο καφές. Τι γίνεται αν ο έρωτας της ζωής μας παντρευτεί τον αδερφό μας. Μας συστήνουν την Μαρίκα, που φταίει για όλα και φυσικά ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ΤΑΝΙΑ.
Το στοίχημα σε μια τέτοια παράσταση είναι η γλώσσα του έργου και η μεταφορά της αφήγησης, σε δραματοποιημένο κείμενο. Δεν προσφέρονται όλα τα κείμενα για να γίνουν θεατρικά και η μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου χρειάζεται προσοχή. Με την χρήση των διηγημάτων σαν μονολόγους, αλλά και τις παράλληλες δράσεις, θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό.
Η μεταφορά τους ωστόσο, εμπεριείχε περιγραφές και τεχνικές που δε συνάδουν με το θέατρο
Ακόμη η κοινή γλώσσα όλων, δεν βοηθούσε στην ανάπτυξη χαρακτήρων παρά την διάθεση ηθοποιών και σκηνοθετών του, που αξιοποίησαν ευφάνταστα ευρήματα. Δυστυχώς ένα καλό κείμενο, για να εκτιμηθεί όπως του αξίζει, πρέπει να καταναλωθεί και στην μορφή που του ταιριάζει.
Η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν άρτια και αντιμετώπισε ευθέως τις δυσκολίες του κειμένου επινοώντας συνεχώς τρόπους για να παρουσιάζονται οι ιστορίες. Οι ήρωες εναλλάσσονται αλλά παραμένουν σταθεροί, σε μεγάλο βαθμό λόγω της γλώσσας. Υπάρχουν όμως μοτίβα και κινησιολογικά σχήματα που ενδυναμώνουν τις ιστορίες, καθώς στιγμές φορτισμένες με την ακριβή ποσότητα συναισθήματος, χωρίς υπερβολές, χωρίς υποτονικότητα.
Στα συν και τα πλην, επειδή εδώ δε μιλάμε για μαθηματικά, αλλά για θέατρο ο καθένας μπορεί να βγάλει άλλο αποτέλεσμα, αν δεν πάτε δεν μάθετε το δικό σας. Το δικό μου με πρόχειρους υπολογισμούς στα άνωθεν, μπορείτε να το υπολογίσετε.
Λένια Παλαιολόγου