Το Μικρό Γκλόρια παρουσιάζει το νέο έργο της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, Τέρας, για λίγες μόνο παραστάσεις. Σκηνοθετεί η Ραφίκα Σαουίς, δημιουργώντας ένα παιχνίδι στο οποίο οι θεατές συμμετέχουν ενεργά αλλά όχι και καθοριστικά, όπως αφήνει να εννοηθεί εξαρχής η πρωταγωνίστρια Ιωάννα Αγγελίδη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οφείλω να ομολογήσω πως διαβάζοντας την υπόθεση του έργου δημιουργήθηκαν πολλές προσδοκίες, γι’ αυτό και το παραθέτω παρακάτω αυτούσιο.
«Η γυναίκα- τέρας. Η γυναίκα φτιαγμένη από το πλευρό του Αδάμ- για τον Αδάμ. Η γυναίκα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα που προσδιορίζει την ύπαρξή της με άξονα την αποδοχή της από έναν άντρα- σύντροφο, σύζυγο, εραστή, πατέρα, εργοδότη. Η γυναίκα που νιώθει τυχερή αν επιλέχθηκε από κάποιον και δεν είναι πια «μόνη», που φοβάται μην της «αρπάξει» μια άλλη γυναίκα τον πολύτιμο άντρα, που διαμορφώνει το σώμα της και την ψυχή της για να είναι αρεστή, ελκυστική, αποδεχτή, που πρέπει να απολογείται για τις αποτυχίες και τις επιτυχίες της, για τις επιλογές της και για τις πληγές της. Αυτή είναι η ηρωίδα του Τέρατος. Τέσσερις πτυχές, τέσσερις φωνές, τέσσερις γυναίκες παγιδευμένες σε έναν «ρόλο» που νιώθουν ότι επέλεξαν, που συνεχίζουν να ερμηνεύουν μολονότι τις παγιδεύει σε μια ζωή μέσα στις σκιές και τα σκοτάδια. Τέσσερις γυναίκες που δεν βλέπουν, που φοβούνται να δουν πως ο δρόμος τους οδηγεί σε μια φυλακή. Τέσσερις γυναίκες που με την ιστορία τους ίσως φωτίσουν τα δικά μας αδιέξοδα και μας βοηθήσουν να γυρίσουμε την πλάτη στη δική μας φυλακή…»
Όταν πια αντίκρυσα μια σκηνή γεμάτη καρέκλες και την πρωταγωνίστρια να μας καλεί να καθίσουμε κυκλικά, ενθουσιάστηκα διπλά. Επέλεξα ωστόσο να καθίσω ανάμεσα στους θεατές, ανυπομονώντας πάντα για την έναρξη. Το «παιχνίδι» όντως ξεκινά, όμως είναι παιδιάστικα στημένο, μ’ αποτέλεσμα να με πετάξει εκτός από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Ωστόσο, αντιλαμβανόμενη πως οι τέσσερις γυναικείοι ρόλοι ήταν εμπευσμένοι από θηλυκότητες της μυθολογίας και των τραγωδιών, οι προσδοκίες μου επέστρεψαν και πάλι, μιας και τυχαίνει ν’ αγαπώ ιδιαίτερα τη θεματολογία κι ό,τι προκύπτει με αφορμή αυτήν. Όμως η μετάβαση από τον έναν ρόλο στον άλλο γινόταν με άγαρμπο τρόπο και η συμμετοχή του κοινού, που πληροφορηθήκαμε εξαρχής, δεν ήταν η αναμενόμενη.
Επιπλέον, παρά το γεγονός πως το κείμενο πολεμά τις απόψεις (εσωτερικευμένου) μισογυνισμού, δεν ένιωσα να συνδέομαι ποτέ, ακόμα κι όταν -ύστερα από παρότρυνση της πρωταγωνίστριας- βρέθηκα να στέκομαι όρθια στη μέση της σκηνής. Για την ακρίβεια, καθ’ όλη τη διάρκεια, αισθανόμουν πως οι ηρωίδες μιλούσαν για εμάς χωρίς εμάς, έτσι οι προσδοκίες άρχισαν να ξεφουσκώνουν ξανά.
Δυστυχώς, αν και η πρωταγωνίστρια έδωσε την ψυχή της, οι θεατές που την πλαισίωναν δεν ταίριαξαν ποτέ πραγματικά, ενώ οι μονόλογοι μου φάνηκαν σε κάποια σημεία ανεπαρκείς και σ’ άλλα αρκετά στερεοτυπικοί (βλέπε καρικατούρα φιλολόγου). Είχε όμως αρκετό χιούμορ και εύστοχο σχόλια, ιδιαίτερα στο κλείσιμο της βραδιάς, φέρνοντας έτσι την πολυπόθητη ισορροπία.
Έλλη Μουτσοπούλου
https://www.ticketservices.gr/event/mikro-gloria-teras-mia-politiki-satira/?lang=el