Τα Σαββατοκύριακα, η σκηνή του θεάτρου Εν Αθήναις, γεμίζει με «Το ημερολόγιου ενός τρελού». Η ομάδα Gaff, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Κωνσταντίνου Πασσά, μας προσφέρουν τη θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Νικολάι Γκόγκολ.
Το έργο, γραμμένο το 1834, παρουσιάζει με ημερολογιακή μορφή τη ζωή ενός δημόσιου υπαλλήλου, του Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν. Η καθημερινότητα μετατρέπεται από μια συνηθισμένη μικροαστική επανάληψη σε μια μεγαλειώδη έξαρση τρέλας με μεσσιανιστική κορύφωση. Ο ήρωας συστήνεται σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, με κοινότυπες σκέψεις και τα επεισόδια που ακολουθούν σύντομα τον φέρνουν αντιμέτωπο με την πλήρη άρνηση της πραγματικότητας.
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου, δεν ξενίζει για την εποχή μας. Ο Προπίτσιν, παλεύει με τον εαυτό του, αμφισβητεί και απορρίπτει την κοινωνική του θέση, συνδέει την κοινωνική ανισότητα με την ανισότητα στην πρόσβαση σε ευκαιρίες και την δυσκολία έκφρασης της ερωτικής επιθυμίας μέσα στο κοινωνικοπολιτικό χάσμα. Θέματα άχρονα και πανανθρώπινα μέσα στους αιώνες που μας χωρίζουν από την εποχή που γράφτηκε.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα. Πορεύεται από την ηρεμία στην εσωτερική σύγκρουση από την κανονικότητα στην τρέλα με εσωτερικότητα που γεννά δειλά το ερώτημα «μήπως αυτό δεν είναι τρέλα;». Συχνά ο Προπίτσιν πραγματεύεται θέματα που άπτονται της φιλοσοφικής αναζήτησης αλλά και της υπαρξιακής κρίσης. Η δυναμική του ξεκινάει ήδη από ένα υψηλό ενεργειακό επίπεδο και με μαεστρία ακολουθεί μια πορεία προς τη ρήξη με την κανονικότητα. Η σύνθεση αυτού του χαρακτήρα ενέχει κινδύνους στο μέτρο με το οποίο θα χειριστεί κανείς τις διαφορετικές στιγμές έντασης και ύφεσης. Ωστόσο, αποφεύχθηκαν, με τον εξαιρετικό ρυθμό που κρατήθηκε καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθετική ματιά πάνω στο κλασσικό έργο του Γκόγκολ, είναι καθαρή και χωρίς τάσεις επιτήδευσης. Το τρομερό εύρημα της χρήσης του σκηνικού έδωσε νόημα στη χρήση του, γεγονός που συχνά δεν βλέπουμε να συμβαίνει. Η άρτια εκμετάλλευσή του, έδωσε υποδόρια μια ακόμα ανάγνωση, που αξίζει να συμβεί κατά τη θέαση χωρίς σπόιλερ-αναλύσεις. Συνολικά, μιλάμε για μια αξιόλογη δουλειά και μια πολύ δυνατή ερμηνευτική στιγμή του Ιωσηφίδη.
Λένια Παλαιολόγου