Γέρμα. Ένα από τα τραγικά έργα της ισπανικής υπαίθρου του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που αφηγείται την ιστορία μιας άτεκνης γυναίκας που επιθυμεί διακαώς τη μητρότητα. Η Γέρμα, μια γυναίκα νέα και υγιής καταλήγει να γίνει στόχος και αντικείμενο κουτσομπολιού στη μικρή κοινωνία όπου ζει , λόγω του ότι δεν έχει κάνει ακόμα παιδιά.
Έχοντας εξαντλήσει κάθε δυνατό αλλά και αδύνατο-μεταφυσικό μέσο φτάνει σε αδιέξοδο και οδηγείται στην απελπισία. Η επιθυμία της μετατρέπεται σε εμμονή και οδηγείται στο έγκλημα, δολοφονώντας το σύζυγο της. Παλλόμενα σώματα χορευτών που γεννούν δονήσεις ερμηνεύουν, χορεύοντας, μια ιστορία ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και τη γυναικεία καταπίεση.
Μια χοροθεατρική παράσταση με σύγχρονη δραματουργική προσέγγιση όπου θίγει το ζήτημα της μοναξιάς, της έλλειψης ουσιαστικής επαφής και επικοινωνίας.
Η ομάδα dancecompany mazi ανεβάζει αυτό το εξαιρετικό έργο του Λόρκα. Κινησιολογικά η παράσταση έχει μεγάλο ενδιαφέρον και εκπλήττει ευχάριστα τον θεατή. Είναι εμφανές ότι έχει γίνει προσεχτική μελέτη του έργου και όλο αυτό έχει αποδοθεί χορευτικά με τρόπο άρτιο.
Η καμπυλότητα των κινήσεων, συμβολική επιλογή για την ανάγκη της Γέρμας για μητρότητα, μεταβλήθηκε ομαλά προς το τέλος του έργου και ο ευθείες γραμμές κυριαρχούσαν, αποδίδοντας την ένταση και τη βία που έφεραν κάποιες σκηνές.
Οι μουσικές επιλογές έδεναν υπέροχα με το σύνολο του έργου καθώς θύμιζαν παγανιστικες μελωδίες και αρχέγονες τελετές. Τα παραπάνω διαδέχτηκαν μουσικά το ελληνικό παραδοσιακό στοιχείο, ακόμα μια ιδιαίτερα εύστοχη επιλογή.
Με εξίσου εύστοχο τρόπο χρησιμοποιήθηκαν διάφορα πανιά, όχι μόνο για ν’ αποδοθεί η -με εύγλωττο τρόπο και εξαιρετικό ρυθμό- η γνωστή σκηνή στο ποτάμι όπου οι γυναίκες πλένουν τα σεντόνια, αλλά και άλλες σκηνοθετικές παρεμβάσεις, όπως μια χορογραφία γεμάτη ένταση των δυο πρωταγωνιστών.
Οι ερμηνείες των χορευτών, ο τρόπος που εργαλειοποιούν τα σώματά τους ώστε να μεταφέρουν συναισθήματα, η δραματουργικές τους ικανότητες, σε συνδυασμό με όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δημιουργούν μια παράσταση που ειλικρινά αξίζει κανείς να δει.
Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη