Λόγοι. Ποίηση. Μια μορφή τέχνης. Μια μορφή έκφρασης. Ένα είδος ζωντανό, γεμάτο από εικόνες και συναισθήματα. Ή αλλιώς η κατάθεση ψυχής αποτυπωμένη σε λέξεις, σε λόγια, σε στίχους, σε λυρισμό.
Κάθε ποίημα έχει το δικό του χαρακτήρα. Αποκαλύπτει πτυχές του συγγραφέα που κρύβει μέσα του βαθιά. Ίσως είναι ο τρόπος του για να εκφράσει όσα των πονούν, όσα των πληγώνουν, όσα έγιναν και άφησαν σημάδια ανεξίτηλα μέσα στην ψύχη. Ίσως προσπαθεί να επικοινωνήσει στον κόσμο με τη μορφή γραπτών λέξεων, τις αναμνήσεις, τις στιγμές του παρελθόντος, τις εικόνες, τις σκηνές που κάποτε είχαν ζωντάνια. Κάποτε.
Άραγε στο σήμερα τι να συμβαίνει;
Μήπως ο λόγος που επιλέγουμε να εκφραστούμε μέσα από τα γραπτά μας είναι για να μην ξεχάσουμε όλα όσα συνέβησαν; Μήπως τελικά η ποίησης είναι ένα είδος αγαλλίασης της μνήμης μας; Θα μου άρεσε και αυτή η πλευρά είναι η αλήθεια.
Αποτυπώνουμε μνήμες για να τις θυμόμαστε πάντα. Να μην ξεχαστούν, να μη χαθούν. Η ψυχή έχει την ανάγκη να θυμάται, έχει την ανάγκη να επαναφέρει αυτά τα αισθήματα για να τρέφεται. Ναι η ανθρώπινη ψυχή έχει ανάγκη και από αισθήματα που προκαλούν θλίψη, λύπη, πόνο και κλάμα. Μουδιάζει, σκληραίνει, μεγαλώνει και ο κύκλος των αισθημάτων ξεκινάει. Γιατί τελικά όλα στη ζωή είναι ένας κύκλος και το βιβλίο αυτό αφήνεται να κυλήσει και να νιώσει όσο πιο βαθιά αντέχει.
Μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη ξεκάθαρα στα συναισθήματα, με γνήσιες εικόνες μέσα από την καθημερινότητα.
Όλγα
Ήμασταν σκιές του εαυτού μας
απόδειξη ότι υπήρξε φως
κι ίσως
κι ένας εαυτός.Τώρα τυφλοί δινόμαστε στο χάος.
Όχι σκιές.
Μόνο σκοτάδι.
Η Άννα Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1969, όπου ζει έως και σήμερα. Τελείωσε το Λύκειο και έχει κάνει διάφορες δουλειές, όπως δακτυλογράφος, γραμματέας σε φροντιστήριο, σε αρχιτεκτονικό γραφείο, σε εκδοτικό οίκο και γραφίστρια. Σήμερα εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος. Ποτέ δεν υπήρξε φιλόδοξη επαγγελματικά. Πάντα προτιμούσε την ψυχική της ηρεμία και να αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο της για να κάνει αυτά που αγαπά. Είναι διαζευγμένη και μητέρα ενός 19χρονου αγοριού. Η επαφή της με τη λογοτεχνία είναι καθαρά επαφή αγάπης και ξεκινά από τα παιδικά της χρόνια. Γνωρίζει το έργο επιφανών Ελλήνων και Ξένων πεζογράφων και ποιητών, και γι’ αυτό ακριβώς διαθέτει την απαιτούμενη σεμνότητα σε ό,τι αφορά τη δική της παρουσία. «Αν έπρεπε να γράφουμε κάτι πέρα από τα ήδη υπάρχοντα δημιουργήματα, θα έπρεπε να είχαμε σωπάσει από καιρό, καθώς τα περισσότερα έχουν ήδη ειπωθεί με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο» αναφέρει. Παρ’ όλα αυτά, όπως η ίδια πιστεύει, υπάρχει η ανάγκη του προσωπικού μοιράσματος, και ήδη αυτό είναι ένα κίνητρο.