Κλείνεις τα μάτια και ζεις μια δεύτερη ζωή. Aυτή που κρύβεται στο υποσυνείδητό σου. Τα βλέπεις όλα με μια σκοτεινή επικάλυψη και με ένα αίσθημα αγωνίας. Σαν να ζεις σε ένα σκοτεινό λαγούμι, ψάχνοντας τον δρόμο προς το φως. Αυτό μου θύμισε η ιστορία της Σάρα, που αφηγείται ή μάλλον ανοίγει το μυαλό της, στο βιβλίο Πιάσε το Λαγό, και μας επιτρέπει να χαθούμε μέσα του ως παρατηρητές.
Μοιράζει την αφήγηση σε κεφάλαια παρενθέσεων και άνευ.
Σε παρένθεση κρύβεται το παρελθόν. Και σκέφτομαι πως τις περισσότερες φορές τα πιο ουσιώδη, αυτά που πρέπει οπωσδήποτε να γνωρίζει κανείς/καμιά για να βγάλει νόημα η ιστορία -είτε πρόκειται για βιβλίο είτε για την ίδια τη ζωή- κλείνονται σε παρενθέσεις. Ίσως από την ανάγκη της ασφάλειας ότι τα κρατάμε κάπου κλεισμένα ώστε να μην μπορούν να τα αγγίξουν οι άλλοι. Ίσως επειδή τρέμουμε να τα δούμε κι εμείς εκεί, μπροστά μας, καθάρια.
Η συγγραφέας δημιουργεί έναν λαβύρινθο συμβολισμών μέσα στον οποίο τοποθετεί την πρωταγωνίστριά της. Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ιδιαίτερα πολύπλοκη και προβληματική σχέση της με την καλύτερή της φίλη. Και τελικά με την ίδια της την πατρίδα, τη Βοσνία. Όλα μέσα σε αυτό το βιβλίο μοιάζουν να βρίσκονται στο θηλυκό γένος και όχι τυχαία.
Κι αν χαθείς μέσα σε αυτή την σκοτεινιά και σαν άλλος λαγός προσπαθήσεις να βρεις τον δρόμο σου προς την επιφάνεια έχοντας ανά χείρας εκείνο το ρολόι που σου θυμίζει ότι άργησες, η συγγραφέας με τον επίλογό της θα σου δώσει τον φακό που θα ξεκλειδώσει κάθε σκοτεινό σημείο της ιστορίας. Kαι θα σε ξυπνήσει από τον εφιάλτη. Που άραγε ήταν μια ιστορία που διάβασες σε ένα βιβλίο, όπως η Αλίκη; Ή μήπως πράγματι τον έζησες μέσα σε κάποια παρένθεση;
«Διότι δεν είναι όλες ανάμεσά μας μητέρες, ούτε σύζυγοι, ούτε αδερφές, ούτε θύματα. Όμως όλες έχουμε φίλες»
Μαρία Παπαγεωργίου