Από τις 04 Νοεμβρίου η παράσταση Φαίδρας έρως επανέρχεται στο Θέατρο Σφενδόνη, υπό τη σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου. Αποτελεί μια σύγχρονη και πρωτότυπη εκδοχή της ιστορίας της Φαίδρας. Με μακρινές επιρροές από την ελληνική μυθολογία, αλλά και τον Σενέκα.
Το «Φαίδρας έρως» είναι το δεύτερο έργο της Αγγλίδας συγγραφέως Σάρα Κέιν (1996) που σκηνοθετήθηκε από την ίδια στο Gate Theatre και μάλιστα το περιγράφει ως «η κωμωδία μου».
Το έργο αυτό παρουσιάζει μέσω μιας μοντέρνας, τολμηρής οπτικής το μύθο της Φαίδρας και τον έρωτά της για τον θετό της γιό, Ιππόλυτο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ωμός και δυσλειτουργικός τρόπος που παρουσιάζεται η βασιλική οικογένεια, οι μεταξύ τους σχέσεις, η επιρροή τους πάνω στους πολίτες αλλά και το αντίστροφο αλλά και η επιρροή της πάνω στην εκκλησία.
Ένα έργο που αποδομεί, καυτηριάζει και θέτει στο προσκήνιο πληθώρα θεμάτων της επικαιρότητας μέσω ενός μύθου. Οι χαρακτήρες παραδίνονται στα πάθη τους, οι σεξουαλικότητα διαστρεβλώνεται, η βία με τις διάφορες μορφές της, κυριαρχεί.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σκηνοθετική επιλογή να προβάλλονται βίντεο από τους ηθοποιούς τα οποία όμως γυρίζονται την ώρα της παράστασης. Δημιουργείται έτσι ένα είδος οπτικής της κλειδαρότρυπας, μια παραβίαση της ιδιωτικότητας, όπως εύκολα μπορεί να υπάρξει στις καθημερινές μας στιγμές, με τη δική μας, τις περισσότερες φορές, συγκατάθεση.
Οι ηθοποιοί υποστηρίζουν τη βιαιότητα, την απόγνωση, την αδιαφορία που χαρακτηρίζουν τους ήρωες τους και παρουσιάζουν μέσω αυτής της μοντέρνας οπτικής την ψυχοπαθολογία της συγκεκριμένης οικογένειας.
Η έννοια της οθόνης κυριαρχεί και αποτελεί ένα εύστοχο σχόλιο για την κατάχρηση της, για το πόσο κυριαρχεί μέσα στα πλαίσια της καθημερινότητάς μας και πόσο μας επηρεάζει.
Οι πράξεις σχεδόν όλων των ηρώων συνδέονται στενά με την οθόνη, με την ανάγκη να κοιτάνε σ’ αυτήν ή να κοιτάζονται μέσω αυτής. Σίγουρα ένας μύθος δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με πιο μοντέρνο και επίκαιρο τρόπο.
Γεωργία Τσουκαλοχωρίτη