Στο σκοτάδι είμαστε όλοι ίδιοι: Το βιβλίο ξεκινάει με τα λόγια ενός νεκροθάφτη για το πόσο δύσκολο είναι και πόση ώρα χρειάζεται για να σκάψει κανείς έναν τάφο. Πόσο μάλλον όταν δεν είναι ειδικός σε αυτό. Όλη η υπόθεση κινείται γύρω από την εξαφάνιση μιας 19χρονης κοπέλας και του πατέρα της που συνέβη 10 χρόνια πριν και δεν έχει βρεθεί κανένα ίχνος τους. Το ότι είναι νεκροί θεωρείται δεδομένο από όλους στη μικρή πόλη και οι φήμες οργιάζουν γύρω από αυτό το γεγονός. Μέχρι και ντοκιμαντέρ έχει γυριστεί!
Υπάρχει όμως μια νέα αστυνομικός που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια προσπαθεί να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο της κοπέλας, άσχετα από το που οδηγούσαν όλα τα στοιχεία και από τι πίστευε η υπόλοιπη κοινωνία. Παράλληλα στον δρόμο της εμφανίζεται ένα κορίτσι που θα επηρεάσει τη ζωή της, αλλά και η αστυνομικός θα αποτελέσει πρότυπο για αυτή. Το κορίτσι αυτό 5 χρόνια μετά θα αποφασίσει να λύσει τα δύο μυστήρια που ταλανίζουν τόσα χρόνια τη μικρή αυτή κοινωνία.
Από την αρχή ως το τέλος του βιβλίου είναι διάχυτη μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και συγκεντρώνουμε και εμείς μαζί με τις ηρωίδες τα στοιχεία σαν άλλοι Σέρλοκ Χόλμς. Η δράση κορυφώνεται σε αρκετά σημεία αλλά μετά ηρεμεί το κλίμα μέχρι την επόμενη στιγμή που θα συμβεί κάτι από το πουθενά και θα ταράξει πάλι τα νερά. Όλοι μοιάζουν ύποπτοι και ταυτόχρονα αθώοι. Κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν. Οι υπεράνω πάσης υποψίας είναι συνήθως και οι ένοχοι. Το θέμα είναι όμως για ποιο λόγο οδηγούνται σε τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις.
Η συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή έρευνα πριν γράψει το βιβλίο και για αυτό θεωρώ ότι κατάφερε να πετύχει αυτό που ήθελε
Αποφάσισε λοιπόν να βάλει για πρωταγωνίστριες δυο κοπέλες με φυσικές αναπηρίες. Η μία έχει ένα πόδι και η άλλη ένα μάτι. Με αυτό κατάφερε να δείξει πως όταν έχεις θέληση, πείσμα και αγάπη για τον άλλο μπορείς να πετύχεις τα πάντα. Τίποτα δεν μπορεί να σε εμποδίσει σε αυτά που θες να κάνεις.
Το θέμα είναι να καταφέρεις να διαχειριστείς όλη αυτή την αλλαγή στη ζωή σου αλλά και τα σχόλια του κόσμου. Γιατί δυστυχώς για αυτούς θα είσαι πάντα ένα «αξιοθέατο» με το πρόσθετο μάτι ή το τεχνητό πόδι και πάντα αδύναμος. Εκτός αν τους δείξεις πως τίποτα δεν σε πτοεί και δεν θα σε κάνει να τα παρατήσεις. Πως είσαι σαν όλους τους άλλους και δεν έχεις κάποια αδυναμία αλλά ίσα ίσα έχεις γίνει πιο δυνατός. Πως «στο σκοτάδι είμαστε όλοι ίδιοι», γιατί τότε παύουμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον. Και αυτό έχει σημασία. Τι μένει όταν σβήνουν τα φώτα. Τι έχει ο καθένας μέσα στη ψυχή του.
Τέλος κάνει λόγο και για το πόσο εύκολο είναι να χάσει κανείς-ειδικότερα ένας έφηβος- τα λογικά του όταν παθαίνει κάποιο βαρύ σοκ, πόσο εύκολο είναι χειραγωγηθεί σε τέτοιες καταστάσεις αλλά και πόσο εύκολα μπορεί να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο μόνο και μόνο για να μην πληγώσει κάποιον που αγαπά. Μιλά για τη διαφθορά που υπάρχει στις κοινωνίες, την υποκρισία , το ρατσισμό, τη κακοποίηση, τα παιδικά- ψυχολογικά τραύματα.
Χωρίζει το βιβλίο της σε μέρη ανάλογα με ποιανού την οπτική παρακολουθούμε κάθε φορά, την εξομολόγηση στο τέλος του ενόχου αλλά και το τι συνέβη μετά τη λύση του μυστηρίου. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι βρίσκεται μαζί με τις ηρωίδες στο κυνήγι αυτό του δολοφόνου.
Είναι από τα πολύ καλά βιβλία του είδους που διάβασα τελευταία και το προτείνω ειδικά σε όσους αρέσει αυτή η μίξη ψυχολογικού θρίλερ με κοινωνικό στοιχείο.
«Αν οι τρύπες του καθενός ήταν τόσο προφανείς όσο ένα μέρος του σώματος που λείπει, τι θα σήμαινε τότε η λέξη ανάπηρος; Θα σβήναμε τον όρο ανάπηρος από τα λεξικά; Μήπως δεν θα υπήρχε καν η λέξη, αφού όλοι μας είμαστε και λειψοί και ολόκληροι;»
Σοφία Μαχαίρα
https://www.diaplasibooks.gr/sto-skotadi-eimaste-oloi-idioi/